Het werd een beetje een gewoonte, ging het echt slecht dan sloot ik me af en gingen mijn twitter en instagram op zwart. Nog meer ballast, zo voelde het. Steeds vaker viel me op dat ik beter sliep als ik niet twitterde of uren scrolde door blije foto’s van anderen. Vooral op twitter werd ik nog zelden gelukkig, behalve van het persoonlijke contact, mensen die ik soms al vanaf het begin (10 jaar heb ik mijn account!) volgde, lief en leed mee deelde, ze waren gewoon deel van mijn leven. Een aantal jaar geleden besloot ik te stoppen met Facebook en Whatsapp. Bij die laatste had ik soms 100 chats…

  Don’t give up, I won’t give up Don’t give up, no no no Don’t give up, I won’t give up Don’t give up, no no no I’m free to be the greatest, I’m alive I’m free to be the greatest here tonight, the greatest The greatest, the greatest alive The greatest, the greatest alive      

Cwtch n.) a warm, affectionate hug, cuddle or snuggle that gives a feeling of a safe place or home De betekenis van dit blog, wat ik wilde dat het zou zijn. Dingen liepen anders, ik liep anders en niks in mij voelt als een warme knuffel die je een veilig gevoel geeft. Eke avond helpt een slaappil me in slaap en tot die tijd lig ik stilletjes te hopen dat ik oplos in de nacht. Verdwijnen in het niks. Geen zijn meer van mijn wezen. Geen wezen van mijn zijn. Ik probeer afscheid te nemen van alles dat me bindt, mensen vooral, stukje bij beetje, zodat het misschien niet eens meer opvalt als ik…

Van de week klonk het voor het eerst “Mama! Emíst!” en erna een knuffel waar je u tegen zegt. Ik was even 3 minuten de kamer uitgelopen om een was in de machine te gooien en hoewel hij het volgens mij niet eens doorgehad heeft dat ik weg was besloot hij wel heel duidelijk te laten weten dat hij me “Emíst” had. Je kon me opdweilen. Gisteravond toen ik hem in bed legde en z’n plastic Tinkerbell figuurtje onder z’n kussen vandaan toverde klonk er terwijl hij het poppetje tegen zich aandrukte “Synnsynn*! Emíst!!!” Ik weet precies uit welke tekenfilm aflevering van de Speelgoeddokter hij dit kopieert, maar eerlijk is eerlijk ik…

Ik wilde veel met cwtch, het lanceren leek prima, daarna stortte de boel praktisch direct weer naar beneden omdat ik niet meer wist wat het nou moest zijn. Dus gebeurde er niks meer, ik vroeg 2 extreem toffe meiden om samen te werken en mee te schrijven, maar soms heeft het leven gewoon meer aandacht nodig en schieten dingen, zoals een blog, erbij in. Het gevoel was weg, maar ik wist ook niet precies waarom. Totdat ik gister bovenstaande quote voorbij zag komen op Instagram en besefte dat ik zoveel wilde dat er eigenlijk niks gebeurde. Dus besloot ik terug te gaan naar de basis, schrijven vanuit mezelf, zoals ik ooit, 15…

Vandaag is het 2 jaar geleden dat een +je een wervelwindje aankondigde. Een wervelwindje dat terwijl ik dit schrijf met zijn plakkende jam-zonder toegevoegde suikers-handjes probeert op mijn toetsenbord te rammen. Een wervelwindje dat er voor zorgt dat ik me niet meer kan herinneren wanneer ik normaal sliep. Een wervelwindje dat nu met 15 maand in zijn bedje ligt te zingen als hij wakker wordt, ook al is het 5:30 en me eerst uitgebreid knuffelt als ik hem eruit haal. Een wervelwindje dat maakt dat ik niet meer zonder te huilen naar het journaal kan kijken. Dat maakt dat ik niet meer met pakjes wil koken, maar wel biologisch. Dat wervelwindje…